Lina Vulf (1973) živela je i radila u Italiji i Španiji. Tokom godina koje je provela u Valensiji i Madridu napisala je zbirku kratkih priča Mnogi ljudi umiru kao ti (Många människor dör som du). Bret Iston Elis i drugi psi, njen prvi roman, dobio je prestižnu književnu nagradu Magazina Vi, i našao se u užem krugu za nagradu Švedskog radija za roman godine.

Lina sada živi na jugu Švedske. Ljubavnici poliglote su njen drugi roman.

Edina Svoren (1974), mađarska književnica, rođena je u Budimpešti gde je završila muzičku akademiju Franc List. Predaje muzičku teoriju u srednjoj muzičkoj školi Bela Bartok. Pisanjem se aktivno bavi od 2005. godine, a njena dela su nagrađena brojnim nagradama: Tibor Deri, Šandor Brodi, Artisjus, Atila Jožef, Mikloš Meselj, te Nagradom Evropske unije za književnost.

Kristijan Krusat (1983) rođen je u Marbelji. Studirao je književnost i primenjenu lingvistiku, a doktorirao je komparativnu književnost na Univerzitetu u Amsterdamu. Krusat piše eseje, romane, zbirke priča, a za knjigu Eliptična tema dobio je 2019. godine nagradu Premio Tigre Juan. Nagrada Malaga dodeljena mu je za monografiju Životi života (2014). Krusatov rad je prepoznat i van granica Španije. Njegova dela su prevedena na više od deset jezika, a eseji objavljivani u različitim časopisima u Španiji i inostranstvu. Osim što se bavi pisanjem, Krusat je i prevodilac.

Zbirka priča Kratka teorija o putovanju i pustinji Krusatu je donela Evropsku nagradu za književnost 2013. godine.

Dejan Enev (1960) rođen je u Sofiji. Studirao je bugarski jezik i književnost. Enev je svestrani filolog, nagrađivani književnik i kolumnista, čija reč pleni poput Čehovljeve. Objavio je preko dvadeset knjiga – poeziju, eseje i kratke priče. Najpoznatiji je upravo po zbirkama kratkih priča za koje je dobio brojne nagrade: godišnju nagradu Hristo Botev, nagradu Hristo G. Danov, nagradu Udruženja pisaca Bugarske (obe nagrade upravo za zbirku Pismo–glava), te Veliku nagradu za Novu bugarsku prozu. Prevođen je na engleski, nemački i norveški.

Emilios Solomu je rođen 1971. godine u Nikoziji, a odrastao je u malom selu Potami. Studirao je istoriju i arheologiju na Univerzitetu u Atini. Na Kipru je studirao novinarstvo, i nekoliko godina je radio kao novinar za jedne dnevne novine. Solomu je danas nastavnik grčkog jezika i istorije u srednjoj školi.

Za roman Sekira u tvojim rukama (2007) dobio je Kiparsku nagradu za književnost. Roman Dnevnik jednog neverstva nagrađen je Evropskom nagradom za književnost 2013. Pored romana, piše kratke priče koje objavljuje u književnim časopisima. Dela su mu prevedena na nemački, bugarski, engleski, mađarski, poljski, slovenački, turski i albanski.

Jon Kalman Stefanson (1963), islandski pisac, rođen je u Rejkjaviku. Deo detinjstva proživeo je u Keblaviku, gradiću koji je u središtu njegovog romana Ribe nemaju noge (Fiskarnir hafa enga fætur, 2013). Nakon završetka srednje škole jedno vreme je živeo na severu Islanda i izdržavao se radeći razne poslove. Na Islandskom univerzitetu studirao je književnost od 1986. do 1991. godine. Uporedo sa studiranjem, predavao je u srednjoj školi i pisao za islandski dnevni list Morgunblaðið.

Stefanson je autor trilogije Nebo i pakao (Himnaríki og helvíti, 2007), Tuga anđela (Harmur englanna, 2009) i Ljudsko srce (Hjarta mannsins, 2011), koju je književna kritika odlično ocenila, a čitalačka publika jednako dobro prihvatila.

Godine 2015. Stefanson je objavio nastavak romana Ribe nemaju noge – Nešto veličine vasione (Eitthvað á stærð við alhemininn).

Juhan Hašta (1979) norveški je književnik, scenarista i grafički dizajner. Književni debi mu je bila zbirka kratkih priča Od sada postajete samo stariji (Herfra blir du bare eldre), posle koje objavljuje još jednu zbirku kratkih priča, a 2005. godine prvi roman Baze Oldrine, šta se desilo sa tobom u svoj ovoj zbrci? (Buzz Aldrin, hvor ble det av deg i alt mylderet?). Tri godine kasnije roman je pretočen u TV seriju. Inspirisan Linčovim stvaralaštvom, Hašta 2007. godine objavljuje roman o Alfi Atkinsu, liku iz dečjih knjiga i stripova. Godinu dana kasnije pojavljuje se njegov prvi SF roman za mlade, Darla – 172 sata na Mesecu, za koji je 2008. godine dobio nagradu Braga. Haštin roman Max-Mischa-Tetoffensiven, o životu scenariste i pozorišnog režisera Maksa Hensena, napisan na preko 1000 strana, nagrađen je 2018. godine godišnjom nagradom za strani roman preveden na danski jezik.

Alki Zei (1923–2020) rodila se u Atini. Otac joj je bio poreklom sa Krita, a majka sa ostrva Samosa, gde je Alki provela prve godine detinjstva. Studirala je na Filozofskom fakultetu u Atini, završila je dramsku školu na atinskom Konzervatorijumu, a na Filmskom institutu u Moskvi studirala je dramaturgiju. U periodu od 1954. do 1964. živela je kao politički emigrant u SSSR. Godine 1964. vraća se s porodicom u Grčku, a zbog dolaska Hunte na vlast ponovo napušta zemlju 1967. Ovaj put mesto boravka porodice je Pariz, odakle se vraćaju posle svrgavanja vojne diktature.

Odmalena se bavila pisanjem. Još u višim razredima osnovne škole piše tekstove za lutkarsko pozorište. Jedan od njenih likova, Kluvios, postao je poznati lik slavnog pozorišta lutaka Barba-Mitusis Eleni Teohari-Peraki. Njen prvi roman, Tigar u vitrini (1963), bio je inspirisan detinjstvom na Samosu. Sledi niz romana za decu, a 1987. objavljuje svoj prvi roman za odrasle, Verenica Ahileja. Godine 2013. objavila je autobiografiju Faberovom olovkom broj dva.

Bila je počasni doktor Kiparskog fakulteta i katedre za Predškolsko vaspitanje i obrazovanje Aristotelovog fakulteta u Solunu, a istu počasnu titulu dobila je i od Fakulteta u Patri, katedre za Humanističke i društvene nauke. Dobitnica je ordena Zlatnog krsta Reda plemenitih dela koji dodeljuje predsednik Grčke zaslužnim ličnostima koje su se istakle u umetnosti, nauci i književnosti. Francuska vlada ju je 2015. godine odlikovala Ordenom viteza umetnosti i književnosti.

Primož Čučnik (1971), slovenački pesnik, esejista i prevodilac. Njegova knjiga Dve zime (1999) dobila je nagradu za najbolji prvenac. Usledile su zbirke Ritam u rukama (2002), Oda na menhetnskoj aveniji (2003, koautorstvo sa Gregorom Podlogarom i Žigom Karižem), Akordi (2004), Nova okna (2005), Sekira u medu (izabrane pesme, 2006), te Rad i dom (2007), koja je dobila nagradu Prešernovog sklada. Za knjigu Kao dar (2010) dobio je Jenkovu nagradu. Usledile su pesničke zbirke Mikado (2012), Ti na s (2017) i Vihor kroz san (2019). Godine 2008. je u izdavačkoj kući Literatura i u zbirci Novi pristupi izašla njegova knjiga eseja, kritika i fragmenata Spavati na krilu.

Preveo je brojne pesnike sa poljskog i engleskog jezika, a u njegovom prevodu su objavljene na slovenačkom knjige Česlava Miloša, Mirona Bjaloševskog, Pjotra Somera, Marćina Švjetlickog, Adama Videmana, Eugenijuša Tkačišina Dickog, kao i Džona Ešberija, Frenka O’Hare i Elizabet Bišop. Urednik je revije Literatura i osnivač izdavačke kuće Šerpa.

Učestvovao je na LP-ju Komadić hleba i mrvica soli i član je grupe CPG Impro.

Rođen, živi i radi u Ljubljani.

Roman Honet (1974), poljski pesnik, esejista, kritičar, antologičar, rođen je u Krakovu. Završio je studije poljske književnosti, objavljivao u najznačajnijim poljskim časopisima, uređivao časopis „Studium“. Autor je pet antologija najmlađe generacije poljskih pesnika (Antologija nove poljske poezije 1990–2000, Pesnici za novi vek, Ulov; Pesnički debiji 2010, Ulov; Pesnički debiji 2011, Ulov; Pesnički debiji 2012), i devet pesničkih zbirki (alisa; otići ćeš sine u pakao; srce; moja; zabavljaj se; peto carstvo; svet je bio moj; tihi psi; razgovor traje dalje). Dobitnik je književnih nagrada, među kojima je Nagrada za poeziju Vislava Šimborska za zbirku svet je bio moj. Prevođen je na dvadesetak jezika, između ostalih na srpski.

Honetova poezija je usmerena na antiestetizam, onirizam, vizijnost, ekspresionizam, donekle na nadrealizam. Ta određenja kritičar Marjan Stala naziva pravcem „odvažne mašte“ pod kojim podrazumeva razbijenost sveta, razbijenost rečenice, razbijenost slike Honetove poezije.

Nikola Perišić je rođen 1979. godine u Beogradu, gde je i studirao skandinavske jezike i književnosti na Filološkom fakul­tetu. Od 2006. godine je u svetu književnog prevođenja, i do danas je preveo četrdesetak knjiga. Živi u Beogradu i okolini i prevodi sa švedskog, danskog i engleskog jezika.

Sandra Buljanović Simonović (1977) diplomirala je na katedri za mađarski jezik i književnost na Beogradskom univerzitetu, gde radi kao lektor za mađarski jezik. Za prevod sa mađarskog na srpski jezik nagrađena je nagradom Sava Babić koju dodeljuju grad Balatonfired i Filološki fakultet Univerziteta u Beogradu. Prevodi dela savremenih mađarskih književnika, srednje i mlađe generacije – između ostalih Ferenca Barnaša, Edine Svoren, Atile Balaža, Oršoje Pentek.

Biljana Isailović (1958) rođena je u Beogradu. Diplomirala je španski jezik i književnost na Univerzitetu u Beogradu. Među njenim brojnim prevodima su dela Borhesa, Asorina, Ortege i Gaseta, Unamuna, Barohe, Bekera, Marsea i mnogih drugih. Dobitnica je mnogih prestižnih nagrada, između ostalih i nagrade Miloš N. Đurić za prevod dela Manuela de Falje Zapisi o muzici i muzičarima, te nagrade Radoje Tatić (dvostruka dobitnica) za prevode sa španskog romana Donja Perfekta Benita Peresa Galdosa i Rima, integralnog poetskog dela Gustava Adolfa Bekera. Za izuzetnu podršku i saradnju u promociji španskog jezika i hispanskih kultura dobila je Povelju zahvalnosti Instituta Servantes u Beogradu.

Biljana je prevodila i priče srpskih autora na španski objavljene u časopisu Sibila. Takođe, prevodi filmove sa španskog kao stalni saradnik Jugoslovenske kinoteke.

Jasmina Jovanović (Beograd, 1969) diplomirala je na Grupi za bugarski jezik i književnost Filološkog fakulteta u Beogradu, gde i sada radi kao lektor. Magistrirala je radom „Ljubavna poezija Jelisavete Bagrjane i Desanke Maksimović – književna paralela“. Prevodi s bugarskog i priređuje bugarske udžbenike za osnovnu školu. Osim niza pojedinačnih tekstova u listovima i časopisima, prevela je, između ostalog, i knjige Borisa Hristova Krtica i Dolina cipela, Svetlane Dičeve Mona i Magelan, Valka Miševa Izaslanik iz Levanta, te Milena Ruskova Uzvišenje.

Irena Bogdanović (Beograd, 1974), teatrolog i prevodilac, završila je osnovne, magistarske i doktorske studije na Filozofskom fakultetu u Atini na katedri za teatrologiju. Objavljuje naučne radove i knjige na grčkom jeziku. U saradnji sa profesorom Valterom Puhnerom objavila je knjigu Grčki pozorišni život u Odesi 1814–1914, a samostalno monografiju Pozorište u doba renesanse i baroka u jugoistočnoj Evropi. Od 2002. godine bavi se i književnim prevođenjem i do sada je na srpski prevela Mrtvi liker Janisa Ksantulisa, Teofano Angelosa Terzakisa, Sirotan Božiji Nikosa Kazancakisa, Crvena farbana kosa Koste Murselasa, kratke priče Jorgosa Joanu, Dendriti Kalje Papadaki itd. Član je Udruženja književnih prevodilaca Srbije.

Tatjana Latinović je diplomirala engleski i nemački jezik i književnost na Univerzitetu J. J. Strossmayer u Osijeku. Već dvadeset i šest godina s porodicom živi na Islandu. Prevodi dela savremenih islandskih pisaca na srpski i hrvatski. Između ostalog, sa islandskog na srpski je prevela romane Prostori Odni Ejr, Priča o Jonu Ofejgura Sigurdsona, Močvara i Grobna tišina Arnadlura Indridasona, Dvostruko staklo Haldore Torodsen, Među drvećem Girdira Elijasona, a od poezije pesme autora Bjarna Bjarnasona i Andrija Magnasona. Tatjana se bavi i pitanjima intelektualnog vlasništva te je, između ostalog, članica Islandske kancelarije za transfer tehnologije i znanja. Tatjana je dugi niz godina angažovana na polju ljudskih prava, naročito prava imigranata i žena. Od 2019. godine je na čelu Organizacije za ženska prava na Islandu, a uz to predsedava Savetom za imigraciju pri islandskom Ministarstvu za socijalnu zaštitu.

Radoš Kosović je rođen 1984. godine u Beogradu. Završio je klasični smer Filološke gimnazije u Beogradu, diplomirao na grupi za skandinavistiku Filološkog fakulteta Univerziteta u Beogradu i stekao zvanje mastera skandinavske književnosti u Norveškoj, na Univerzitetu u Agderu. Godine 2015. dobio je nagradu Miloš N. Đurić za prevod romana Dani u povesti tišine Merete Linstrem, i nagradu Aleksandar I. Spasić za prevod Filozofije slobode Laša Svensena. Objavio je roman Karneval i zbirku pripovedaka Eremiti. Živi u Beogradu i radi kao nastavnik jezika i prevodilac s norveškog i danskog.

Ana Ristović (1972) je poznata srpska pesnikinja i prevodilac sa slovenačkog jezika. Diplomirala je na katedri za srpski jezik i književnost na Beogradskom univerzitetu. Autor je devet knjiga poezije. Dobitnica je mnogih značajnih srpskih nagrada za poeziju, a 2005. godine dobila je i nemačku nagradu Hubert Burda Pries. Ana je članica Srpskog književnog društva, Udruženja književnih prevodilaca Srbije, Udruženja pisaca Slovenije. Njene knjige i pesme prevedene su na nemački, slovenački, engleski, mađarski i slovački jezik.

Biserka Rajčić (1940, Jelašnica kod Zaječara) studirala je istočne i zapadne slovenske jezike i književnosti na Filološkom fakultetu u Beogradu. Prevodi pre svega s poljskog: poeziju, prozu, pozorišne drame, teatrološke i filmološke tekstove, esejistiku, filozofiju, politikologiju, istoriografiju i dr. Autor je knjiga Pisma iz Praga, Moj Krakov, Poljska civilizacija, Imago Poloniae, dvotomnog dela Poljska književna avangarda 1917–1939, Pisma iz Poljske, radio-drama Šopen, Žorž Sand i njena deca i Karol Šimanovski ili gorka slava, kao i Faktomontaže, najnovije zbirke eseja o poljskoj, češkoj i ruskoj književnosti XX veka. Prevodila je najviše autore XX veka (oko 350, od čega oko 250 pesnika). Dosad je objavila 112 knjiga prevoda. Za svoj prevodilački rad nagrađena je najvišim srpskim i poljskim priznanjima, kao što su Nagrada Jovan Maksimović za prevod s ruskog, Nagrada Drugog programa Radio Beograda za doprinos kulturi, Nagrada za Antologiju poljskog eseja na sarajevskom Sajmu knjiga 2010. godine, Nagrada UKPS za životno delo (1999), Nagrada ZAIKS-a (Udruženja poljskih pisaca i kompozitora), Srebrni orden zasluga za izuzetne zasluge u promociji poljske kulture u svetu, koji dodeljuje predsednik Republike Poljske, Nagrada Ministarstva spoljnih poslova Republike Poljske za popularizaciju poljske kulture u svetu (2000), Nagrada Zbignjev Dominjak za prevođenje poljske poezije (2008), Nagrada Stanislav Ignaci Vitkjevič za širenje poljske pozorišne kulture u svetu i Nagrada Transatlantik 2009. za izuzetan doprinos popularizaciji poljske književnosti u svetu, koju dodeljuje krakovski Institut za knjigu i Ministarstvo kulture Republike Poljske.

Biserka Rajčić je objavila dve obimne antologije, Moj poljski pesnički XX vek i Rečnik mlade poljske poezije pesnika rođenih 1960–1990. godine, zatim Izabrane pesme Zbignjeva Herberta, Izabrane pesme Vislave Šimborske, Izabrane pesme Tadeuša Ruževiča, Centrifugirajuća nada; izbor iz poezije Eve Lipske (Asimetrija), Adama Zagajevskog (Sacra conversazione), Mažane Kjelar (Neuračunljivi), Eve Zonenberg i mnogih drugih. Poezija Romana Honeta u prevodu Biserke Rajčić nalazi se u obema njenim antologijama poljske poezije. O prevođenju zbirke Svet je bio moj odlučila je najznačajnija poljska nagrada za savremenu poeziju, Nagrada Vislava Šimborska, koju je dobio 2015. godine.

Svi Heliksovi projekti iz programa Kreativna Evropa

All Heliks' projects from
the Creative Europe
programme